ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΣΥΡΜΟ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΑΠΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΠΡΟΣ ΔΗΜ. ΘΕΑΤΡΟ

'ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΤΕ' - 'ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΤΕ' ΦΩΝΑΖΕ ΔΙΑΡΚΩΣ Ο ΟΔΗΓΟΣ

Σάββατο 21/10/2023. Σταθμός Νομισματοκοπείο. Ώρα 12 το μεσημέρι και κάτι.

Περνάει ο συρμός από το Αεροδρόμιο προς το Δημοτικό Θέατρο. Καθυστερημένος. Όπως πάντα οι συρμοί του Αεροδρομίου.

Ο συρμός σαν κονσέρβα με σαρδέλες. Φίσκα στον κόσμο.

Μπαίνουμε μέσα. Βρωμάει απίστευτα ΚΑΜΕΝΟ ΠΛΑΣΤΙΚΟ.

Κάποια στιγμή (λίγο πριν το Σύνταγμα) το παίρνει χαμπάρι και ο οδηγός. Φωνάζει και ο κόσμος. Κάποιοι κατεβαίνουν για να πάρουν τον επόμενο συρμό που έρχεται 2 λεπτά αργότερα (είπαμε, οι συρμοί του αεροδρομίου πάντα καθυστερούν).

Ο οδηγός αρχίζει και φωνάζει από το εσωτερικό μεγάφωνο: "ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ - ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΤΕ - ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΤΕ".

Εκεί είναι που μας έζωσαν τα φίδια. Κατεβήκαμε κάτω. Ποιος να έχει εμπιστοσύνη σε ένα βαγόνι που έχει αναθυμιάσεις καμένου πλαστικού;

Στον πίσω συρμό βρωμάει καμένο πλαστικό αλλά σε λιγότερη ένταση. Είναι η κάπνα του μπροστινού συρμού που εισέρχεται μέσα στα βαγόνια.

Στον Ελαιώνα, στις 12:20 ο συρμός πίσω από τον καιόμενο σταματάει.

Περνάνε δύο σεκιουριτάδες (ένας άντρας και μια γυναίκα) και ψάχνουν τον συρμό από πίσω προς τα εμπρός.

- Ρε! Εντελώς άχρηστοι είστε; Δεν καίγεται αυτός ο συρμός! Ο μπροστινός καίγεται.

(Χαμπάρι δεν πήραν, αφού έκαναν πέρα δώθε τον συρμό αναφέρουν ότι δεν είδαν καμιά φωτιά)

Τι πιστεύω ότι συνέβη; Μάλλον ο οδηγός αυτού του συρμού επειδή του ερχόταν η μπόχα του μπροστινού, νόμιζε ότι καίγεται αυτός.

Σβήνουν τα φώτα. Οι πόρτες κλειστές. Τρομάζουμε

Ανοίγουν οι πόρτες. Βγαίνουμε έξω.

Βαράει το μπάζερ για το κλείσιμο της πόρτας ΜΠΙΙΙΙΠ και οι πόρτες άρχισαν να κλείνουν σε ΠΟΛΥ ΑΡΓΗ ΚΙΝΗΣΗ. Δεν το έχετε ξαναδεί αυτό. Τόσο αργά σαν το μέλι που ρέει.

Μπαίνουμε μέσα καθώς ο Ελαιώνας είναι ένας σταθμός κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά. Μένουμε μέσα με κλειστές πόρτες και ελαφριά πλέον μυρωδιά καμένου πλαστικού.

Περνάνε τα λεπτά. Βαράμε τις πόρτες. Σβήνουν φώτα, ανοίγουν τα φώτα, ανοίγουν και οι πόρτες. Πεταγόμαστε όλοι έξω.

Ο οδηγός φωνάζει κι αυτός να βγούμε όλοι έξω. Οι σεκιουριτάδες βγάζουν κάτι γέρους που αρνούνται να βγουν.

Τι έγινε μετά; ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΖΟΥΜΕ. Δεν κάτσαμε να δούμε. Δεν είμαστε τρελοί. Δεν κάτσαμε ούτε στον σταθμό.

Αν ερχόταν με φόρα ένα τρένο από πίσω, θα γινόμασταν όλοι σμπαράλια. ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ;

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!

Μια χώρα: "Πάμε κι όπου βγει".